ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥΣ

Στο προσκήνιο έχουν έρθει καταγγελίες περί πιέσεων σε μαθητές να συμμετάσχουν στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη ξαναφέρνοντας στην επικαιρότητα το θέμα «παρελάσεις» και το περιεχόμενό τους. Το οποίο πρέπει να το εξετάζουμε βεβαίως από τη σκοπιά του λαού, των δικών του προσδοκιών και όχι της άρχουσας τάξης.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που τιμάται; Η ιστορική μνήμη; Πρόκειται για κάποιες εθιμοτυπικές γιορτές; `Η, μήπως, είναι κάτι πολύ ουσιαστικότερο, που ξεκινά απ' το παρελθόν, φτάνει στο παρόν και συνεχίζεται μέχρι βαθιά στο μέλλον;

Εξαρχής, να τονιστεί ότι όλος αυτός ο «ντόρος» περί συμμετοχής ή μη, μάλλον αποπροσανατολίζει. Είναι ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή στις παρελάσεις - και ιδιαίτερα στις μαθητικές - πρέπει να έχει εθελοντικό χαρακτήρα.

Ως προς την ουσία, τώρα, του «καυγά» που έχει στηθεί: Απ' τη μια υπάρχουν οι υπέρμαχοι των παρελάσεων - με το σημερινό τους χαρακτήρα - που ισχυρίζονται ότι έτσι «τιμάται» η πατρίδα. Και απ' την άλλη, αυτοί που τους κατηγορούν ως εθνικιστές και ότι οι παρελάσεις πρέπει να καταργηθούν ως κατάλοιπο ακόμη και φασιστικών νοοτροπιών.

Πίσω, όμως, απ' την κουρτίνα των «σκληρών» φραστικών θέσεων και αντιπαραθέσεων κρύβεται η πραγματικότητα. Αυτή η διαπάλη αποκαλύπτει μια αντιπαράθεση μεταξύ κοσμοπολιτισμού και εθνικισμού. Στην πράξη αυτές οι δύο πλευρές είναι «όψεις του ίδιου νομίσματος» ως πλευρές της αστικής ιδεολογίας. Και εκφράζεται από δυνάμεις που υπηρετούν τον ευρωμονόδρομο.

Το παραπάνω ψευτοδίλημμα αποσπά την προσοχή από την αλήθεια. Και η αλήθεια έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Για παράδειγμα, το ΟΧΙ, του ελληνικού λαού, δεν ήταν μόνο απέναντι στον ιταλικό φασισμό, αλλά και στον ελληνικό του Μεταξά. Οι αγωνιστικές αξίες που ενέπνευσαν το ΟΧΙ οδήγησαν στη δημιουργία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, των σελίδων της Εθνικής Αντίστασης. Και ακόμη παραπέρα, στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) και στην τρίχρονη εποποιία του.

Το ΟΧΙ, όπως και η 25η Μάρτη, έχει αναφορά στους λαϊκούς αγώνες. Για όλα τα σημερινά λαϊκά προβλήματα και τα τεράστια προβλήματα της Παιδείας και της νεολαίας.

Οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να συνδεθούν με τα μηνύματα αγώνα και αντίστασης του ελληνικού λαού - τότε και τώρα.

Άλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι η πρώτη παρέλαση της 28ης Οκτώβρη έγινε το 1941, στα χρόνια της κατοχικής σκλαβιάς, με απόφαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ, ενάντια στους ναζιστές κατακτητές και στους ντόπιους υπηρέτες τους.

Αποτελεί, λοιπόν, μια σοβαρή θετική εξέλιξη το γεγονός ότι μια σειρά από μαθητικά συμβούλια αποφασίζουν να τιμήσουν αγωνιστικά την επέτειο του ΟΧΙ, αναδεικνύοντας με δική τους παρέμβαση την ιστορική αλήθεια, διεκδικώντας λόγο στις σχολικές γιορτές, κάνοντας τις παρελάσεις βήμα διεκδίκησης για τα σύγχρονα προβλήματα της νεολαίας.

Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι ποιο περιεχόμενο πρέπει να έχουν οι παρελάσεις και όχι αν πρέπει να γίνονται ή να μη γίνονται.
Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τα ψευτοδιλήμματα των κάθε λογής υπηρετών του συστήματος. Να απαλλάξουν την παρέλαση από τα φαινόμενα πατριδοκαπηλίας και του εθνικιστικού αλλά και του κοσμοπολίτικου παραληρήματος.
Τις μαθητικές παρελάσεις, οι μαθητές, ο λαός να τις εντάξουν στο πλαίσιο των αγώνων τους ως άλλο ένα βήμα καταδίκης των αντιλαϊκών πολιτικών.

Πάντως είναι σημαντικό οι μαθητές μέσα από τις παρελάσεις να μάθουν ότι τιμούν τους εκτελεσμένους στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, τους 200 εκτελεσμένους της Καισαριανής, τους χιλιάδες αγωνιστές που αψήφισαν το θάνατο για να αποτινάξουν τα φασιστικά δεσμά από την Ελλάδα και προτίμησαν να πάρουν το όπλο και να βγουν στο βουνό (δεν είναι τυχαίο που στην Ελλάδα υπήρχε ίσως το πιο ισχυρό αντάρτικο κίνημα της Ευρώπης) και όχι να τα διπλώσουν και να πάνε στο Κάιρο (βλ. αστικής τάξη της Ελλάδας την εποχή του Β΄Παγκ. Πολέμου).
Είναι σημαντικό οι μαθητές να παρελαύνουν δίπλα στους αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και όχι δίπλα στα ΝΑΤΟικα στρατεύματα που έχουν αιματοκυλίσει τον πλανήτη.